Overal ontkiemde er bewondering en ontroering en hij werd door allen, die hem gekend hadden, voor een heilige gehouden. Velen getuigden over zijn voorbeeldig en deugdzaam leven, over zijn vroomheid en zijn gehoorzaamheid, uiteenlopend van de beulen in het kamp tot de oud-rector van het serafijns college te Rome, van een medestichter van de M.I. tot de oud-generaal van de Orde en ook overste van Pater Kolbe, diverse artsen die hem behandeld hebben of zusters die hem verpleegden, de apostolische nuntii in Polen, een pastoor die ook in Auschwitz zat enz.
Na de dood van Pater Kolbe verscheen er al gauw een levensbeschrijving, die in vele talen gedrukt werd en gretig aftrek vond. Ook verschenen er na de oorlog heel erg veel artikelen in allerlei tijdschriften en kranten. Ontelbare smeekschriften werden er verstuurd naar de Heilige Vader met het verzoek om de zaligverklaring van Pater Kolbe te verkrijgen, ook door eminente persoonlijkheden.
De roep van heiligheid van Pater Kolbe nam een steeds bredere vlucht en het was daarom geen wonder dat reeds in 1948 de eerste informatieve bisschoppelijke processen begonnen. Na de bespreking hiervan gaf Paus Johannes XXIII goedkeuring tot de inleiding van het zaligverklaringsproces. Het kerkelijk recht schrijft voor dat pas vijftig jaar na de dood van een dienaar Gods de discussies over diens deugden mag beginnen, maar hier verleende Paus Paulus VI dispensatie en besliste in januari 1960 dat de heldhaftigheid van de deugden voldoende bewezen was. Aan Pater Kolbe werd een lange serie wonderbare genezingen toegeschreven en twee daarvan zijn officieel door de Kerk als wonder erkend.
